ونوس ـ شعری از روبن داریو ـ مترجم ناصر فرداد

0
407

در خلوتِ شب

رنجور ازحسرتی تلخ

به جستجوی آرامش

به باغی سرد و ساکت شتافتم.

در آسمانِ تاریک 

ونوسِ زیبا

چونان زرینه های یاس الهی

در بستر آبنوس

لرزان می درخشید.

 

بر روحِ عاشقم

ملکه ای شرقی پدیدار شد

ملکه ای که معشوق خود را

در پناهگاه مقدسش انتظار می کشید

یا که سوار بر شانه ها،  شتابان از گستره های عمیق،

پیروز و تابناک، آرمیده بر تختی روان.

 

“آه، ملکۀ سرخ موی”

ـ با او چنین گفتم ـ

روح من می خواهد از پیله برون بلغزد،

به سوی تو پر بکشد، بوسه بر لبان آتشین ات بزند

و شناور در هالۀ مقدسِ پیشانی پریده رنگت

در جذبه ای  آسمانی

آنی از عشق تو غافل نشود”

 

 خنکای شب

هوا را تازه  کرد

و ونوس از مغاک

غمگین

نظرم کرد.

 

 

روبن داریو نویسنده و شاعر نیکاراگوایی، بنیانگذار مدرنیسم در شعر و ادبیات کشورهای اسپانیایی زبان و الگوی بسیاری از شاعران از جمله فدریکو گارسیا لورکا، خوان رامون خیمنزو آنتونیو ماچادو بود. گروه هنرمندان اسپانیایی که به نسل ۲۷ معروف شد و لورکا یکی از آنها بود از داریو بسیار تاثیر پذیرفت. شهر زادگاه داریو در نیکاراگوئه به نام او نامگذاری و با مجسمۀ او تزیین شده است. ارنستو کاردنال، کشیش انقلابی جنبش ساندینیستی نیکاراگوئه و وزیر فرهنگ دولت ساندنیستها روبن داریو را پدر معنوی انقلاب ساندنیستها خواند.

 

دیدگاهتان را بنویسید

Please enter your comment!
Please enter your name here