مطالب اعضاء

بیانیه‌ی هیئت دبیران  به مناسبت پنجاهمین سال تاسیس کانون نویسندگان ایران  با یاد محمد مختاری و محمدجعفر پوینده و همه‌ی جان‌باختگان راه آزادی بیان و ستیز با سانسور کانون نویسندگان ایران پنجاه ساله شد! در این جمله‌ی ساده‌ی بی‌فاعل نه از چگونگیِ "شدن" حرفی هست و...

هجوم نیروهای تباهی و سرکوب به مراسم ۵۰ سالگی کانون نویسندگان ایران «امروز جمعه ۴ خرداد، نیروهای سیاهی و تباهی و جهل و خرافه از صبح به خانه­‌ای که قرار بود در آن مراسم ۵۰ سالگی کانون نویسندگان ایران برگزار شود وحشیانه یورش بردند، خیابان...

روز جمعه چهارم خرداد ۱٣۹۷ ماموران امنیتی و انتظامی با یورش به جشن پنجاهمین سال تأسیس کانون نویسندگان ایران، مانع از برگزاری آن شدند. ساعاتی پیش از آغاز مراسم، نیروهای یادشده مکان برگزاری جشن و اطراف آن را محاصره و از ورود اعضای کانون...

و

هزار قصه ی نا گفته در مخمل خیس نگاه توست هزار شعر ناسروده بر لبان من هزار آرزوی خاکستر شده در نگاه توست  هزار بغض پیر در گلوی من هزار جنگل گر گرفته در نگاه توست هزار شیر در بند در درون من من در مخمل خیس نگاه تو فریاد می شوم تو با...

در سربِ وقت‎هایِ بی‎اُلفت چِفتِ دریچه‎های اعتنا بسته می‎مانَد و عادت به گذرانِ هنگامه‎های تاریک می‎سُرد به غفلتِ دیدن کسی ملتفتِ رغبتِ دیدار و بانگِ آوازِ سلامی نمی‎شود. جیب‎ها ، پُر از دست و گریبان‎ها ، پُر از هبوطِ چانه. در سنگینِ وقت‎های مُلتهب در دقیقه‎های بی‎تکلیف آشنایی‎ت اگر در زد به میمنتِ مرحمتِ حضورِ...

شبی عمیق و جشنی خاموش! ناصر فرداد   اینجا،  این سوی جهان دهکده ای است کوچک محصور کوه های بلند سایه های ابدی و آبشاری فسفرین.   در اعماق دره کلبه های عشق در هم تنیده اند دکانی کوچک سو سو می زند و در پس  پنجۀ خشکیده درخت کهن ماه کامل می شود.   گرداگرد درخت،...

 اطلاعیه کانون نویسندگان ایران "در تبعید" و انجمن قلم ایران "در تبعید" از " نمایشگاه کتاب تهران- بدون سانسور" حمایت کنیم با سانسور و سرکوب به هرشکل ممکن مقابله کنیم ناشران مستقل فارسی‌زبان خارج از کشور امسال نیز تصمیم گرفتند هم‌زمان با برپائی نمایشگاه کتاب در تهران،...

من همان ام که... روبن داریو برای انریک رودو ترجمه ناصر فرداد   من همان ام که دیروز شعری آبی و ترانه ای عامیانه گفت، همان شبی که بلبلی آواز خواند که صبحش به چکاوکی مبدل شد.   من صاحب باغ رویایی خویشم، مالامال از گل های سرخ و قوهای مه آلود ؛ صاحب قمری...

فریار اسدیان     حقیقت، در تیک تاکِ ساعت می چرخد گردِ حفره های تاریک چشم؛ تلخ وُ خاموش وُ سرد. ۲ تو، در آن لباس گلدارِ بلند با هرم آن نفس های تشنه در اضطرابی که موج می زند اینک در این جام. من، کابوس ثانیه هایی که گورم را در خواب می کَند. ۳ شباهنگ بیدار است...