(به امید دیدار)
از داخل کوله پشتیش پیراهنی درآورد،آن را پاره کرد.پای خون آلودش را با تکه ای از آن بستم.من هم یک جفت جوراب اضافه داخل کوله ام داشتم.آن را کشید روی دستمال. آهسته گفتم:«چیزی نیست، فقط چند خراش کوچک است!» قاچاقچی گفت:«هییییس!خفه!» بعد هم کفه ی کفشم را درآوردم،آنرا کف پایش گذاشت و لنگه ی دیگر جوراب را روی آن کشید.آرامتر از قبل گفتم:«دیگه تمام.پیاده روی نداریم.» روی خاکهای سرد پای ساقه ی آفتابگردانها دراز کشیدیم.همه پشتشان را به هم چسبانده بودند.تا کمی گرم شوند.زانوهاش را بغل کرده بود و مچاله شده بود.پشتمان را به هم چسباندیم.چیزی به سپیده نمانده بود.به زودی ماشینی که قرار بود دنبالمان بیاید وببردمان به آتن،می رسید.
***
به خواهرم گفتم:«ببین!ممکنه من دو،سه روزی گوشیم خاموش باشه،دارم حرکت می کنم،به مامان یه چیزی بگو،چه میدانم؟بگو گوشیش خراب شده.خودم که برسم باهاش تماس می گیرم.بهش نگی ها..» حرف هام تمام نشده بود که تماس قطع شد.برگشتم که بنشینم روی جدول های کنار پارک.. داشت نگاهم می کرد.ا و،چهار افغانی؛دوپسرنوجوان و زن و شوهری جوان، مرد سیاه چرده ی میانسالی که نمی دانم اهل کجا بود،خواهرو برادری عرب از سوریه، دو پسرکرد از کرکوک، همه آن گوشه ی تاریک پارک منتظر ماشینی بودیم که بیاید سوارمان کند و ببردمان ادرنا شهر مرزی ترکیه. لبه ی جدول که نشستم.پرسید:«ایرانی هستی؟» گفتم:«آره» لبخند زد.موهایش را پسرانه کوتاه کرده بود و همین گردی صورتش را بیشتر به چشم می آورد. شلوارجین آبی رنگی به پا داشت،یک جفت کتانی سفید پوشیده بود.بازپرسید:«بار اولته؟» با لبخند گفتم:«امیدوارم بار آخرم هم باشه!» یک جوان افغانی پرید وسط گفتگو:«من سه باره که انداخت می کنم!» دختر پرسید:«انداخت؟» گفتم:«یعنی تا حالا سه بار اقدام کرده» پرسیدم:«از همین مسیر؟با همین آدم؟» گفت:«با یکی دیگه!از..» رفیقش صدایش زد،حرفش ناتمام ماند.به دختر گفتم:« نترس،رد می شیم!» پرسید:«UN آنکارا تشکیل پرونده دادی؟» گفتم:«نه!چطور مگه؟» گفت:«کاش می دادی،اگر دستگیر بشی ممکنه دیپورتت کنن» گفتم:«اتفاقی نمی افته،شک ندارم رد می شیم» کمی نزدیکتر آمد و آرام گفت:«میشه بگی من با توام؟بگو خواهرمه؟قاچاقچی نفهمه تنهام بهتره،خودت می دونی که!» گفتم:«حتمن،خیالت راحت باشه،می گم با همیم،راستی اسمت چیه؟» جواب نداده بود که یکی اشاره کرد که راه بیفتیم.ماشین آمده بود.سریع رفتیم و سوارشدیم.به سمت ادرنا که حرکت می کردیم،صندلی کنار من نشست،به قاچاقچی گفتم خواهرمه.همه مان را سوار یک ماشین ون کرده یودند،پرده هایش را کشیده بودند.
***
وقتی که در سلول ها را باز می کنند همه بعد از توالت،می روند می چپند پشت نرده های فلزی سبز رنگی که در انتهای بند به راهروی پلیس ها منتهی می شود،تا ببینند کی می آید؟کی می رود؟کی تازه دستگیر شده؟کی آزاد می شود؟ دید زدن پلیس های زن یونانی یا زنان ودختران مهاجر دستگیر شده هم از تفریحاتمان است.اگر زن زیبایی از حوزه ی چشم انداز این توده ی جمع شده پشت میله ها رد بشود،همه با هم می گویند:«اوهوووووی…اوووووف» بعد هم پلیس ها می ریزند و همه را هل می دهند و می چپانند توی سلول ها. بعد هم همه می نشینیم روی تخت هامان و ورق ها را روبه رویمان می چینیم و فال می گیریم، ببینیم آیا آزاد می شویم یا راهمان به کمپ می افتد؟ حسن روی تختش نشسته و سرش گرم است به ورق های چیده شده ی رو به رویش .محمد کلاری به من چشمکی میزند و آهسته به سمت تخت حسن می رود و ورق های پیش رویش را به هم می ریزد. حسن با عصبانیت چند کارتی را که توی دستش مانده پرت می کند و می گوید:«اه!داشت فالم در می آمد ها! اصلن اگه آزاد نشم تقصیر توئه! یکبار خواست جور بشه که تو نذاشتی!» محمد می گوید:«خودت را اذیت نکن! قانون شده ۱۸ ماه! به زودی منتقل میشیم کمپ، یا تقاضای UN بده یا دیپورتی امضا کن» حسن می گوید:«بابا اینجا هر کی هرکیه، قانون نداره که! خیلی ها رو هم یکی دو ماهه آزاد می کنند» می گویم:«حسن یک پا فالگیر شدی ها!» می گوید:«گه بزند به فال و شانسم! اگه یه لحظه،فقط یه لحظه مامور کنترل پاس ها حواسش پرت می شد که الان اینجا نبودم، وین بودم Ich Liebe dich ِ کارت ها را از روی زمین جمع می کند و می گوید:«اگه آزاد بشم این دفعه با کامیون میرم، فرودگاه دیگه س گویم:«باز تو خوبه یه بار اقدام کردی،من بدبخت را چرا نمی گی؟تو خانه دستگیر شدم،اصلن نفهمیدم آتن چه شکلیه،صبح چشم باز کردم یه جفت پوتین سیاه رو جلو دماغم دیدم.» حسن دوباره ورق ها را روبه رویش می چیند و می گوید:«این یکی را برای تو می گیرم»
***
رودخانه را که پشت سر گذاشتیم،قاچاقچی باد قایق را خالی کرد و آن را به جریان آب سپرد.میان نیزار بودیم.دستش توی دستم بود.روی قایق کمی ترسیده بود.شب پیش باران باریده بود.بعضی جاها تا ساق پایمان توی گل فرو می رفت.سرتاپا همه خیس بودیم.هرگاه نور چراغ قوه ای نزدیک می شد قاچاقچی می گفت بخوابید و ما همه،هرجا که بودیم،خودمان را روی زمین می انداختیم.در انتهای نیزار قاچاقچی برگشت وآرام گفت:«همه بنشینید.»نشستیم.با دستش توده ی سیاهی را در میان تاریکی نشان داد و گفت:«این فاصله ی برهنه ی میان نیزار تا آن درختها را همه بی صدا بدوید،مکث نکنید،صدا از هرکی دربیاد دندانهاش را خرد می کنم.»دستم را محکم فشار داد،برگشتم نگاهش کردم،صورتش زیر نور ماهی که از لابه لای ابرها گاهی چهره می نمایاند،رنگ پریده به نظر میرسید.آرام بهش گفتم:«آماده ای؟» سرش را تکان داد یعنی: آره! چند قدمی که رفتیم قاچاقچی گفت:«حالا!» همه با پشت های غوز کرده شروع به دویدن کردیم.زمین گلالود دویدنمان را مشکل کرده بود.پشت سرم می دوید،همچنان دستش توی دستم بود،دنبال خودم می کشیدمش.ناگهان گفت:«کفشم!» پسر جوان افغانی گفت:«هیس!» و دوان دوان از کنارمان گذشت.برگشتیم که کفش را از میان گل بیرون بیاوریم.چیزی پیدا نبود.زانو زدم و دستم را میان گل ولای فرو بردم،چیزی به دستم نیامد.گروه داشتند دور می شدند.نور چراغی از دور نزدیک می شد.بلند شدم.دستش را کشیدم و گفتم:«برویم»دوان دوان خودمان را رساندیم توی درختها.نمی دانم تا آن تپه ی درخت پوش را بالا رفتیم و پائین آمدیم چند بار خودمان را روی زمین انداختیم.حالا میان ساقه های بلند آفتابگردان می رفتیم.لنگ لنگان پشت سرم می آمد.مرد سیاه چرده سیگاری میان لبهایش گذاشت.فندک زد.قاچاقچی صدای فندک را که شنید برگشت،سریع به سمت مرد آمد.یک سیلی محکم توی گوشش زد.سیگار از دستان مرد افتاد.قاچاقچی پایش را روی سیگار گذاشت.مرد هیچ نگفت.پسرجوان اهل کرکوک گفت:«می خواد همه را به گیر بده»قاچاقچی گفت:«پدرسگ خفه!»صدا از هیچکداممان بیرون نمی آمد.به مسیرمان ادامه دادیم.در انتهای آفتابگردانها روی زمین نشستیم.کمی جلوتر جاده بود.از داخل کوله پشتی اش پیراهنی را درآورد و آنرا پاره کرد.
*
زانوهایمان درد می کرد،اینبار هم همه توی آن ماشین ون روی هم تلنبار شده بودیم.چیزی به آتن نمانده بود.ماشین که توی دست انداز می زد همه آخشان بلند میشد.خوابش برده بود.سرش افتاده بود روی شانه ی من.راننده سیگاری روشن کرد.شیشه ی سمت خودش را کمی پائین زد.باد که به صورتش خورد بیدار شد،سرش را از روی شانه ام برداشت.گفتم:«خوب خوابیدی ها!دو ساعتی میشه که خوابی» گفت:«تمام بدنم درد می کنه» گفتم:«راستی آخرش نگفتی اسمت چیه ؟» گفت:«مگه وقت شد؟» گفتم :«حالا که وقت هست» گفت:«اولدوز» گفتم:«پس کلاغ هات کجان؟» گفت:«چی؟کلاغ؟» گفتم:«هیچی بابا ولش کن» گفت:«خستگی راه رو مغزت اثر گذاشته ها!»لبخند زدم.پرسید:«تو اسمت چیه؟» گفتم:«احسان» پرسیدم:«کجا می خوای بری؟» گفت:«آلمان» گفت:«تو؟»گفتم:«نمی دونم،یه جای امن،هرجا باشه» گفت:«بیا آلمان» گفتم:«بیام یا برم؟» لبخند زد،گفت:«برو» گفتم:«نترسیدی تنهایی اومدی؟» گفت:«می بینی که نترسیدم و الان اینجام» از ماشین که پیاده شدیم دمپایی هایی را که راننده ی یونانی بهش داده بود پوشید.دستم رافشرد.گفتم:«به امید دیدار» لبخند زد،گفت:«در آلمان»»
***
از حمام بیرون می آیم،لباس هام را با تن خیس پوشیده ام،حوله ندارم.توی راهرو از پشت در سبزرنگی که بندها را از هم جدا می کند،حسن دارد با پرویز حرف می زند.صدای پرویز از آنسو می آید،می گوید:«گفته ۸۰۰ یورو میگیره،آزاد می کنه با برگه ی ترک خاک یک ماهه» میگویم:«پرویز کی ۸۰۰ یورو می گیره؟ احسانم» پرویز می گوید:«سلام احسان،وکیل» حسن می گوید:«همه از دم کلاه بردارن پول رو می گیرند و میرن،هیچ کاری نمی کنند،باور کن همه ش شانسه» نگاهی به ته راهرو می اندازم.چند نفر پشت در منتهی به راهرو پلیس ها جمع شده اند.می گویم:«برم ببینم چه خبره ؟» یاسین الجزایری را کنار می زنم و سرم را می چسبانم به میله ها.پشت یک پلیس زن یونانی به میله هاست.روبه رویش نیمی از قامت یک دختر پیداست؛یک کتانی سیاه،شلوارکی سفید،پیراهنی سرخ با نقش چند پروانه ی آبی ،یک دست و حلقه ی فلزی دستبند! گردنم را کج می کنم،بینی ام و نصف لب هایم از میله ها بیرون زده است.صورتی مهتابگون و محزون با موهای کوتاه پسرانه برمی گردد و نگاهم می کند.موسا سودانی از کنارم می گوید:«اوهووووی…» با آرنج میزنم پهلویش و می گویم:«اه!ساکت» می گویم:«اولدوز» با تعجب نگاهم می کند.با ریش یک ماه نتراشیده و موهای خیس ریخته بر صورتم نمی شناسدم.می گویم:«احسانم» لبخند بی رمقی روی لبانش می آید.موسا سودانی و یاسین الجزایری با هم می گویند:«اوهووووووی اووووف…» پلیس سر می رسدروی سرمان داد می کشد:«اولی مسا،اولی مسا» یعنی همه بروید داخل سلول هایتان،دستش را به سینه مان
می گذارد و هلمان می دهد.اولدوز گردنش را کج می کند و با نگاهش دنبالم می کند.همینطور که عقب عقب می روم. می گویم:«چطور گیر افتادی؟»حالا دیگر نمی بینمش،صداش می آید:«ته کامیون».»
احسان حقیقی نژاد
آتن
۲۰۱۳/۱۰/۲۳