شهلا آقاپور:  به امید صلح جهانی/ سیزده شعر کوتاه

نگاه میکنم به آینه ی صبح

واژ ه های عادت

قاب شده روی لبانم

آغاز روز ست

.

این روزهای زمستان

شکلات تلخ تند دوست دارم

فنجان داغ قهوه

ماتیکی می شود

باچشمانی آفتابی

سردی زمستان

انتظار دشتی سپید

زمان و جهان

در هیبت خیالم گم میشوند

با حس سرخی از تو

لباس آبی نو

وچالش هر روزه ی باورهایم

اینبار از سمت تو می اندیشم

چه گیرا بنقش

می بینم ترا

شاید تماشای رود مهر

صدای تخم گذاری ماهیان

جهت عکس موج آب را آرام کند

.

آ فتاب در خنده هایم

ذخیزه می شود

فردا آنها رابتو خواهم داد

درختانی برای عشق بازی

نجات برف زیر زنگولهای هنر

اویزان به پارک چایی

خالهای سپید برزمین کوبیده اند

اینجا درشیب سروها

آزاده ازسیزده عکس یخزده

بیرون می آید

درسیزده عکس

نور وارد می شود

با من که بالای کوه نشسته ام

می نویسیم سیزده یادگاری

روی تابلوها

.روزهای سوز وسرد

سرازیر وسربالا می گذرند

اما خاطره ها ساکن

در ذهنم ماندگارند

.

پیاپی بازیهای شطرنج زندگی

بدن روانم را ترجمه می کند

در دگر دیسی ها ی آهناک

مات و کیش می شوم

.

دفترهایم بار سنگینی به دوش دارند

انتخاب کلمه

واژه ی تازه رنگ

معنی کلمه

این حس عقیقی ست

پشت آن اندیشه ی دگر

.

می چرخد مسواک روبروی آینه

لیز می خورد شانه ی سیا ه

ماتیک صورتی یادم نمی رود

.

با تو شب بیدار می مانم

طنین آزادی می پیچد

مبادا غافل بمانم

لحظه دیداررویاست

ستاره ی شوق

در چشمانم پنهان

شهلا آقاپور

۲۰۱۱٫۰۲٫۱۳

Wenn ich male, dann bin ich gleichzeitig auch Dichterin und versuche so meine Gedichte in Farben und Formen umzusetzen.

In meinen Arbeiten geht es dabei nicht darum realistische Personen, Gegenstände, Landschaften

oder Situationen darzustellen, vielmehr geht es mir darum das Wesen der Dinge, die Gefühle, das Sein an sich zu zeigen.

Meine Bilder und Skulpturen sind zwar sehr vielfältig, doch trotz immer wieder wechselnder Motiv- und Farbkompositionen,

von fast naiven Motiven über deutliche figürliche und gegenständliche Darstellun­gen bis hin zu vollständig abstrakten Werken,

setze ich doch ganz bestimmte malerische Elemente und inhaltliche Darstellungen immer wieder ein

und versuche so über die Jahre und Entwicklungsepochen hinweg meiner künstlerischen Arbeit eine unverwechselbare Kontinuität zu geben.

Diese immer wiederkehrenden Elemente sind Augen, Gesichter, netzartige Strukturen und aus der Natur entnommenen Formen,

die ich meist in warmen, natürlichen, oft erdigen Farben darstelle.

Meine Gesicht-Bilder zeigen keine bestimmbaren Personen oder Gesichter, sondern das menschliche oder weibliche Gesicht allgemein

oder auch nur mein eigenes, meist mit überbetonten Augen, die dabei die verschiedenartigsten Stimmungen

und Gefühle zum Ausdruck bringen sollen: Angst, Schrecken, Trauer, Leid, Verzweiflung aber auch Hoffnung und Zuversicht.

Die Augen, die für mich der Spiegel der Seele, der Gefühle sind, machen die Bilder damit zu einer Art ’Seelenbilder’

zur Darstellung des Bewusstseins, des Zentrums allen Seins.

In den Blicken der Frauengesichter will ich dabei auch gleichzeitig die vielfältigen Geschichten dieser Frauen zeigen,

die überall auf der Welt, wie einst Sheherazadeh mit Ausdauer und Phantasie täglich immer wieder um Ihr Überleben kämpfen müssen.

Die unterdrückt und ausgebeutet werden, aber gleichzeitig auch stark sind, die oft gleichzeitig Achtung wie auch Verachtung erfahren.

Frauen im Iran und im Orient, teilweise auch noch in Europa,

die sich in einer immer noch weitgehend männlich geprägten Umwelt behaupten müssen.

Auch in meinen meisten anderen Bildern verarbeite ich immer wieder Augen, losgelöst von Körpern und Gesichtern,

oft freischwebend oder in anderen Formen vernetzt. Das Augen-Motiv steht dabei für eine Verkörperung eines allgemeinen Wesens,

das außerhalb bestimmbarer Personen steht. Augen und Gesichter und damit die dargestellte Seele,

verbinde ich dabei oft durch netzartige Strukturen mit floralen Formen, Pflanzenfragmenten, Samen, Ästen

und will so ihre Einbindung in die Natur, das Leben an sich, und die Verbindung jedes Menschen mit den Seelen der ganzen Menschheit,

ja des ganzen Universums zeigen.

shahla شهلا آقاپور Shahla Aghapour

——————————

نقاشی و مجسمه از شهلا آقاپور

شهلا آقاپور وقتی نقاشی می‌کشد، شاعری است که شعرهایش را به رنگ‌ها و شکل‌ها ترجمه می‌کند.

کار شهلا در مورد اشیاء ، مناظر نیست

یا به تصویر کشیدن موقعیت ها، بلکه نشان دادن جوهر چیزها، احساسات، وجود در خود است.

آثار تصویری و مجسمه سازی شهلا آقاپور بسیار متنوع است ، اما با وجود تغییر مداوم موتیف ها و ترکیبات رنگی ، از نقوش تقریبا ساده تا تصویرهای مجسمه ای و بازنمایی واضح تا آثار کاملاً انتزاعی ، عناصر نقاشی بسیار خاص و نمایش محتوا بارها و بارها ظاهر می شوند و بدین ترتیب شکل می گیرند. تداوم بی‌گمان در کار هنری خود در طول سال‌ها و دوران توسعه.

این عناصر تکراری چشم ، صورت ، ساختارهای شبکه مانند و اشکال برگرفته از طبیعت هستند که معمولاً با رنگهای گرم ، طبیعی و اغلب زمینی به تصویر کشیده می شوند.

تصاویر چهره او هیچ شخص یا چهره ای قابل تشخیص را نشان نمی دهد ، اما چهره انسان یا زن به طور کلی ، عمدتا با چشمان بیش از حد برجسته که انواع و اقسام روحیات و احساسات را بیان می کند: ترس ، وحشت ، غم ، رنج ، ناامیدی ، بلکه امید و اطمینان . چشم ها به عنوان آینه روح و احساسات ، تصاویر را به نوعی “تصاویر روح” برای بازنمایی آگاهی ، مرکز همه هستی ، تبدیل می کنند.

در چهره زنان، داستان های متنوع این زنان نیز به طور همزمان منعکس می شود که هر روز در سراسر جهان برای بقای خود مبارزه می کنند. کسانی که مظلوم واقع شده اند و مورد استثمار قرار گرفته اند ، اما در عین حال قوی هستند ، که اغلب احترام و تحقیر را همزمان تجربه می کنند. زنان در ایران و شرق ، تا حدی در اروپا ، که باید خود را در محیطی که هنوز هم تا حد زیادی مردانه است تأکید کنند.

در بیشتر عکس‌های دیگر او نیز، چشم‌ها بارها و بارها ظاهر می‌شوند، جدا از بدن‌ها و چهره‌ها، اغلب آزادانه یا به شکل‌های دیگر شبکه‌ای شده‌اند. نقش چشم به عنوان تجسم یک موجود کلی که خارج از افراد قابل تشخیص قرار دارد. چشم ها و چهره ها و در نتیجه روح به تصویر کشیده شده اغلب با ساختارهایی شبیه شبکه با اشکال گلی ، قطعات گیاهی ، دانه ها ، شاخه ها به هم متصل می شوند و در نتیجه با طبیعت ، خود زندگی ادغام می شوند و ارتباط هر فرد با کل بشریت وموجودات جهان j برا نشان می دهد.