حسن حسام/ بازنشر رنگین کمان/ بیاد رنگین کمان هایِ به خون خفته سراسر ایران و مادران داغدارشان و کیان پیر فلک و مادر شیرزنش

0
3

حسن حسام

رنگین کمان بیاد رنگین کمان هایِ به خون خفته سراسر ایران و مادران داغدارش و کیان پیر فلک و مادر شیرزنش 

پرسیدم

ـ سردته دا، رودُم. (۱)

جواب نداد

خوا بیده بود. مث همیشه آرام و سبک خوابیده بود! لبخند محو و شیرنی هم رو لب داشت مث همیشه ! خون اما هنوز ریزه ریزه میزد بیرون وُ با آب یخ قاطی می شد. هرکاریش می کردم ، بند نمی اومد که نمی اومد!

یه گهواره کوچیک براش درست کردم عین وقتی که هنوز از شیر  نگرفته بودمش . فرزی یه پتوی تاشده گذاشتم رو تخته ی قفسه اول تو کمدِ جالباسی عین تشک.  یه عالمه یخ از در و همسایه گرفتم و دور تا دور  شو با یخ پر کردم بعد یه پلاستیک بزرگ آوردم پهن کردم رو پتو و بعد خوابوندمش تو گهواره. بالش خودشم گذاشتم زیر سرش و دور تا دورشو ملافه گرفتم و پرکردم از یخ. مخصوصن یخ ها روچیدم دور سرگِرد و قشنگش تا صورت نازنین اش، دهنم لال بد نشه و بعد لحاف خودشوگذاشتم روش و حسابی پوشوندمش.

تا می تونستم از در و همسایه یخ استیدوُم تا نذارم تنش بو بیفته تا همی جُورمثل دسته ی گل سالم بمونه !  لیلا خانوم همسایه دست چپی مون با تعجب پرسیده بود : «آخه ای همه یخ سی چِنِته زن! »(۲)گفتم: « یخچالُم سُوخته،یه عالم خوراکی مِنِسه ترسُم خراوآبون(۳)

دروهمسایه همینو گفتم .گفتم که : « قول دادنه صبوبیان درستِس بِکنن» (۴)

گریه ؟ً ! اصلا! شده بودم یه تکه سنگ ! با س بچه مو نجات میدادم .آخه می ترسیدم بدزدنش میدونی ؟  این روزا هی جنازه می دزدن ! پاسداراروُ می گما! به زور می رن تو بیمارستونا،  تو غسال خونه ها توخونه های مردم ، جنازه دزدی یا حمله می کنن به خونه های عزادارا، جلوی  چشای ورقلنبیده پدر و مادر، بازور تیر و تفنگ و تهدید جنازه رو ورمیدارن می برن تا  یه جای پرت و پلا، شبونه چالش کنن ! مگه جنازه اون دختر خوشکله نیکارو ندیدی چیکارش کردن !

اما مگه من می ذارم !؟ شارگ مو بزنن ،  قیمه قیمم کُونن،  نمی ذارم بچه مو ازم بگیرن واسه همین نذاشتم کیان جونم  به چنگشون بیفته. خب، دزدیدمش مث قرقی! بچه خومودزدیدمش!

رگبار که بستن ، باباش غرق خون شد و سرش افتاد رو فرمون ماشین.کیان منم خونین وُ مالین پرت شد کف ماشین و در جا تموم کرد! یه لحظه به خودم نهیب زدم : تکون بخورزن ! نه داد زدم نه فریاد! تا لباس شخصی ها و پاسدارا و بسیجی ها و بقیه سربرسن  ، تو همان  شلوغی ، مثل فشنگ بچه به بغل ، فرزی از ماشین پریدم بیرون وُ بی اعتنا به هوار و ایست و اخطار ، پا گذاشتم به فرار وُ اصلان پشت سرمو نیگا نکردم که نکردم. ازاین کوچه به اون کوچه ، ازاین پسکوچه به اون پسکوچه بچه به بغل ، خونین وُ مالین و نفس زنون مثل فشنگ دویدم دویدم تا خودمو رسوندم به خونه . شانسی که آوردم هیچ آشنایی منو ندید اگرم دیده باشن، من کسی رو ندیدم یعنی هیچ چیزو نمی دیدم . پسرکم که الهی قربونش برم سنگین هم بود اما باکیم نبود !  تو بغلم محکم می فشردمش و می دویدم نفس نفس زنون می دویدم تا لنگه درو وا کردم و پشت سرم  چفت درو انداختم.

فرزی بردمش تو پستوی پشت اتاق خواب . به هر جان کندنی که بود درازش کردم تو طبقه اول جالباسی . اول یه پتو تا کردم گذاشتم زیرش بعد یک پلاستیک بزرگ از تو انباری آوردم پهن کردم رو پتو و بعد بالش خودشو گذاشتم زیر سرش و لحافچه کوچولوشو کشیدم روش. .بعدش در به در دویدم پشت در خونه ی همسایه ها  تا یخ جمع کنم . یه عالمه یخ جمع شد. همه رو آوردم با حوصله چیدم دور تَنِ نازنین اش تو پلاستیک و بعد پلاستیکو هم آوردم . میدونی ؟ به هر جون کندنی که بود ،  بچه مو قایم کردم مث ماه ! آرزوی دزدیدنشوگذاشتم رو دل آدمکُشای بچه دزد !

جونم برات بگه که کارم دراومده بود! دم بدم می رفتم تو اتاق خواب ، درکمودو وامی کردم و به کیا سرمی زدم وبعدش  یواش در گنجه ی جالباسی رو می بستم و می آمدم تو ایوون و گوش می خوابوندم به صدا های بیرون  تا ببینم سر و صدایی هست یانه ؟سر و صدا که بود ؛ گاهی صدای رگبار ،گاهی  صدای تک تیر،  فریادای محو …دوسه بارهم سرکوچه مون سرو صدا و قیال وُ قال بلند شد. صدای ایست وُ بگیر بگیر بلند شد ! از وحشت دست و پام می لرزید . داشتم قالب تهی می کردم : «نکنه بیان به زورم که شده درو بشکنن و بیان تو و دل وروده ی خونه رو بهم بریزن و کیان منو پیدا کنن و با خودشون ببرن ؟»  خاک تو سرم چیکار باس بکنم ؟ زور من که به این سگ پدرای درنده نمی رسه !

آخه مبدونی این کار همیشکی شونه ! اینو همه میدونن. تو همه جا همین کارومی کنن . در خونه هارو اگر باز نشه ، به زور میشکنن و می ریزن تو خونه و همه چیزو بهم می زنن حتی تشک های مردمو جِرمی دن همه چیزو زیر و زبر می کنن و دل و روده همه چیزو می ریزن بیرون . هیچی ازاین بی شرفای قاتل بعید نیس ! و همین ترس داشت جونومو می گرفت ! داشتم زهره ترک می شدم ! دوباره پاورچین پاورچین برمی گشتم تو اتاق خواب ، دزدکی در کمدو باز می کردم تا مطمئن شم بچه سرجاشه یانه ؟!

خوابیده بود! دسته گلم  عینهو یه فرشته خوابیده بود و تکون نمی خورد! هربار  سرشو بغل می کردم وُبا صدای خَفه ؛ تاکسی نشنُفه :  « پس کی بیدار می شی عزیز مادر؟ کی بیدار می شی جون ِدلم ؟ آخه گشنه ت نیس عمر و نفسم ؟ تشنه ت  نیس عزیز جون ؟ یعنی هیچی نمی خواهی  پسر گلم، پسر باهوشم ؟هیچی نمی خوای  مامان برات بیاره ؟ اخه یه چیزی بگو دورت بگردم ، قربون آن مهربونیت برم یه چیزی بگو ! ترو به اون خدای رنگین کمونت یه چیزی بگو عزیز مادر! دلم ترکید آخه کیا ! پاشو ،پاشو بریم قایقت هنوز تو تشت آبه . بریم ببینم  خدای رنگین کمونت راش انداخته یانه  ؟، بریم بینیم قایقه کارمیکنه یانه ؟پاشو پاشو پسرم، پاشو کیان جون …..

تکان نمی خورد! خوابیده بود، خواب  ِخواب ! خواب ِ سنگین اما با همون لبخند مهربون همیشگیش !  باور میکنی ؟ با همون چشای بسته شم منو نیگا می کرد !. یعنی چیزی ازم خواس که روش نمی یشد بِهم بگه ؟ پرسیدم « چیزی می خوای جون دلم؟ چیزی می خوای؟» نه ! شیرین زبون ِ من لاکلام چیزی نمی گفت لاکلام!

ساکت و آرام و مطیع خوابیده بود با همون لبخند ِ همیشگی ،  همون لبخندِ محوِ مهربان، رو لباش ماسیده بود با صورت روشن و باز مث پنجه آفتاب ! « شیرین زبون مامان پاشو ، پاشو!

پسرم پاشو بریم دنبال بابا ، بابات تیر خرده آخه ! توکه گفته بودی : «بابا  پلیسا باما کاری ندارن  برگردیم بابا جون !» اما  اونا با ما کار داشتن  کیا جون ! خودت دیدی که جون دلم  ! دیدی که! ماروبستند به رگبار….

  خفه خفه صداش می کردم  یاواش یاواش تکونش می دادم اما انگار نه انگار! جوابی نمی اومد

یخا نم نمک آب می شدند و قاطی خونای دَ لَمه بسته شده بودن !

یهو وحشت برم داشت : « خدا لباسای بچه م خیس شده ! بچه م سرما نخوره ؟! نکنه بچاد؟رفتم یه تیکه اسفنج آوردم و با یه تاس. قطرهای آبو با دقت جمع کردم آب که نبود، خونابه بود! می رفتم به ایوون، برمی گشتم

می رفتم روایون ، برمی گشتم تو اتاق خواب  ودرِکمدوچنان یواشکی باز میکردم که بچه بیدار نشه و دوباره یاواش درکمودو می بستم برمی گشتم تو ایوون و گوش می خوابوندم به سر و صدای بیرون.

 می رفتم و بر می گشتم می رفتم و بر می گشتم ، عینهو یه دیوونه یه جن زده!  سرسام گرفته بودم اما بگی یه قطره اشک؟ اصلا! چشام شده بود انگاری دوتیکه سنگ ! و اصلن نمی خواستم

از تک و تا بیفتم….

شب که حسابی پایین اومد ، تو دل تاریکی شب ، دمدمای سحر تو هیاهویی که دورتر و دورتر می شد ، رفتم و با احتیاط تموم ،  لنگه در بیرونو باز کردم ، چپ و راستمو پاییدم. دیاری پیدا نبود! پاورچین پاورچین خودمو رسوندم پشت درخانه همسایه پیرِمون که بهش می گفتیم خاله رخسار. تنها زندگی می کرد شوهرش پار سال رفته بود زیر تریلی و تموم کرده بود و تنها پسرش هم رفته بود به کنگان، دنبال کار.

آرام در، خونه ش رو با تلنگر زدم. زدم زدم زدم تا درباز شد

خاله رخساره دسُم به دومنت کمک! دورت بگردُم خاله جون کمکم کُون. کمک خاله جونم جنازه کُرُمه ز دستسون به در بردم، نِهِشتُوم بدزدنس، خوم دزدیدُمِس،کیامه خوم دزدیدمس آوردمس به خونه  قایمس کردم . نیخواسم دستسون بیفته  ببرن عزیزمه غریب چالس کُنِن (۵)

 چالش کنن ؟! چی؟ خاک ِ عالم تو سرم ! مگه بچه م مرده ؟! مرده ؟!

یه باره دنیا روسرم خراب شد ، هوار کشیدم ،زار زدم ،ترکیدم:

 کیانُمو میگم ، کُرِ عاقلمومیگم جونِ دلُمو، رنگین کمونُمو؟! خاله رخساره کمک، مردمونه خُورکُن، همَنه خُورکُن ، وای  ی ی (۶)… و رفتم

حسن حسام

پاریس ۳۰آبان ۱۴۰۱

 

برگردان از گویش بختیاری ( ایذه ) :

۱ ـ سردته مامان جون ؟

۲ ـ آخه این همه یخو می خوای چیکار زن !

۳ ـ یخچالم سوخته، یه عالمه خوراکی توشه

۴ ـ قول دادن فردابیان درسش کنن

۵ـ خاله خساره جون دستم به دومنت کمک ! دورت بگردم خاله جون کمکم کن . کمک خاله جونم  جنازه بچه مو از دستشون در بردم  ، نذاتشم اونو به دزدن ، خودم دزدیدمش !کیامو خودم دزدیدمش آوردم خونه قایمش کردم . نمی خواستم دستشون بیافته ببرن بچه مو غریبونه چالش کنن

۶ ـ چالش نکنن !م ـ کیانم ، پسرم عاقلم ، جون ِ دلم ، رنگین کمونم؟! خاله رخساره کمک، مردمو خبر کن ، همه رو خبر کن

دیدگاهتان را بنویسید

Please enter your comment!
Please enter your name here